Zapalenie okostnej zęba może rozwinąć się w każdej części jamy ustnej i może wystąpić w wyniku urazu lub infekcji. Może również wystąpić po skomplikowanych ekstrakcjach zębów oraz gdy do rany dostanie się mikroflora patogenna. Zakażenie często rozprzestrzenia się podczas ostrych procesów zakaźnych w otoczeniu, takich jak grypa czy SARS. W przypadku wystąpienia objawów zapalenia okołowierzchołkowego należy jak najszybciej zgłosić się do lekarza.
Z dumą prezentujemy treść, która powstała w kooperacji z infocukrzyca.pl
Serous periostitis to zapalenie okostnej zęba
Ostre serous periostitis to pierwszy etap procesu zapalnego, charakteryzujący się obrzękiem, bólem i przezroczystym wysiękiem z dziąsła. Serowate zapalenie okostnej rozpoczyna się bólem i obrzękiem okolicy szczęki i może rozwinąć się w ropień, czyli zapalną kieszonkę pod dziąsłem. Ten rodzaj zapalenia okostnej zwykle ustępuje samoistnie po 5-7 dniach lub w obecności wystarczającej odporności.
Leczenie surowiczego zapalenia okostnej zależy od konkretnej postaci zapalenia okostnej i różni się w poszczególnych przypadkach. Leczenie tej choroby może być farmakologiczne lub chirurgiczne, w zależności od rozległości zakażenia i leżącej u jego podłoża tkanki kostnej. W przypadku szybkiego leczenia można zastosować tradycyjne metody, które pozwolą przetrwać pacjentowi do czasu wizyty u dentysty. Środki homeopatyczne, takie jak soda oczyszczona czy sól fizjologiczna, mogą pomóc w zwalczaniu bólu. Należy jednak pamiętać, że leki przeciwzapalne nie powinny rozrzedzać krwi.
Początek zapalnego zapalenia okostnej jest zwykle wywołany przez uraz, ale może też wynikać ze złej opieki stomatologicznej. Zakażenie może rozprzestrzeniać się na pobliskie tkanki, w tym na szczękę. Schorzeniu może towarzyszyć uszkodzenie zęba – jego objawami są niekontrolowany ból, dreszcze i uogólniona gorączka. Sporadycznie zakażenie okostnej skutkuje również uszkodzeniem kości, przede wszystkim szczęki. Schorzenie to jest częste u sportowców, zwłaszcza tych w pierwszym roku służby.
W ciężkich przypadkach proces zapalny okostnej staje się jednak spowolniony, a u pacjenta pojawiają się bóle i uszczelnienie dziąseł. U pacjenta może również dojść do powiększenia węzła chłonnego w miejscu zapalenia, co może skutkować nasileniem stanu zapalnego podczas zaostrzeń. Ostre surowicze zapalenie okostnej może być niebezpieczne i może prowadzić do poważnego zakażenia bakteryjnego zwanego sepsą. Badanie rentgenowskie pomoże również określić przewlekły przebieg choroby i jej granice. W przeciwieństwie do ostrego zapalenia okostnej, przewlekłe zapalenie okostnej może być bolesne i może być stanem długotrwałym, okresowo nawracającym i mogącym prowadzić do zapalenia kości.
W leczeniu stosuje się antybiotyki
Większość zakażeń stomatologicznych można leczyć antybiotykami skierowanymi przeciwko florze bakteryjnej jamy ustnej. Istnieją jednak pewne potencjalne skutki uboczne związane ze stosowaniem antybiotyków. Efekty te będą różne w przypadku różnych rodzajów antybiotyków. Ich działanie może trwać pewien czas. Jeśli jesteś uczulony na penicylinę, rozważ alternatywny antybiotyk, taki jak klindamycyna. Antybiotyki mogą być również dobrym rozwiązaniem, jeśli zakażenie jest bezobjawowe lub odwracalne.
Najczęstszą przyczyną zapalenia okostnej zęba jest zakażenie. Zakażenia rozprzestrzeniają się przez okostną, gdy resztki jedzenia zostają uwięzione. W efekcie pod okostną tworzy się ropa i próbuje się wyrwać. Procesy te przyczyniają się do patologii również z powodu obniżonej odporności. Gdy dojdzie już do zakażenia, rozpoczyna się proces zapalny. Do objawów tego schorzenia należy ból podczas jedzenia lub mówienia.
Ostre i przewlekłe zapalenie okostnej to dwie różne choroby. Ostre zapalenie okostnej ma wyraźne objawy, w tym obrzęk policzka, wypływ płynu surowiczego i recesję dziąseł. Przewlekły typ zapalenia okostnej rozwija się z czasem i może trwać przez lata. Leczenie przewlekłego zapalenia okostnej nie może odbywać się w domu i wymaga profesjonalnej opieki. Najlepszym sposobem leczenia zapalenia okostnej zęba jest wizyta u dentysty w celu uzyskania właściwej diagnozy i leczenia.
Jeśli zakażenie jest łagodne, leczenie antybiotykami może nie być konieczne. Jeśli jednak jest ono ciężkie, antybiotyki będą konieczne. Antybiotyki mogą być przepisane w formie tabletek lub zastrzyków. Zmniejszą one stan zapalny i znieczulą obszar, co przyczyni się do odzyskania zdrowia. Antybiotyki mogą być również przyjmowane doustnie lub stosowane miejscowo w celu leczenia stanu zapalnego. Należy jednak pamiętać, że antybiotyki mogą powodować próchnicę zębów.
Leczenie zmian okołowierzchołkowych
Oprócz konwencjonalnych metod leczenia, okolice okołowierzchołkowe mogą być również dotknięte różnymi innymi procesami patologicznymi. Do takich zmian należą ameloblastoma, keratocysty odontogenne, centralne guzy olbrzymiokomórkowe oraz śródkostne torbiele śluzówkowe. W takim przypadku należy dokładnie ocenić możliwości leczenia.
Ropień okołowierzchołkowy to nagromadzenie komórek zapalnych w wierzchołku nieżywotnego zęba. Źródłem zakażenia jest zwykle wcześniejszy uraz lub widoczna zmiana próchnicowa na zębie. Podczas badania przedmiotowego w okolicy wierzchołka zęba widoczny jest materiał ropny, który często jest wrażliwy na uderzenia. Torbiel okołowierzchołkowa to miękka, workowata masa złożona z komórek zapalnych i resztek komórkowych. Ropnie okołowierzchołkowe mogą być bolesne i powodować martwicę miazgi.
Po leczeniu zmian okołowierzchołkowych w zębach mogą rozwinąć się torbiele resztkowe, które utrzymują się przez miesiące lub lata. Nieleczone torbiele mogą powodować resorpcję kości i osłabienie żuchwy i szczęki. W większości przypadków jednak torbiele okołowierzchołkowe ulegają całkowitemu wyleczeniu po przeprowadzeniu leczenia. Należy pamiętać, że torbiele można również leczyć niechirurgicznymi metodami kanałowymi.
W jednym z badań 44-letnia pacjentka zgłosiła się do Szkoły Stomatologii Uniwersytetu Federalnego w Uberlandii w Brazylii. Udokumentowano u niej przebyte urazy, a po leczeniu na ostrym dyżurze stomatologicznym sześć lat temu wystąpił ból i obrzęk. Zabieg chirurgiczny i dalsza opieka pooperacyjna pozwoliły naprawić zmiany wierzchołkowe i zapobiec dalszym uszkodzeniom. Chociaż jest to leczenie agresywne, okazało się skuteczne.
Objawy
Objawy zakażenia okostnej zęba zależą od rodzaju zapalenia, określanego jako periostitis. Istnieją dwa rodzaje zapalenia okostnej: ostre i przewlekłe. W pierwszym z nich zapalenie jest ostre, a objawy są ciężkie i mogą obejmować obrzęk policzka, tworzenie ropnia, wysięk. W drugim, zapalenie okostnej ma charakter przewlekły, a objawy mogą być mniej nasilone, ale utrzymują się przez lata. Leczenie przewlekłego zapalenia okostnej nie jest proste i wymaga pomocy stomatologa.
Leczenie zapalenia okostnej zębów wymaga kompleksowego planu leczenia, który jest uzależniony od rodzaju infekcji i lokalizacji. Rozpoznanie periostitis ossificans wymaga wykonania zdjęcia rentgenowskiego zmienionej chorobowo okolicy i jest uzależnione od rodzaju infekcji. W przewlekłym zapaleniu okostnej zakażeniu towarzyszy tworzenie się kości pod okostną.
Ostre zapalenie okostnej zęba charakteryzuje się obecnością przezroczystego, surowiczego wysięku z dziąsła. Może być dość bolesne i pulsujące, a także powodować limfadenopatię twarzową i szyjną. Pacjenci z tym schorzeniem często odczuwają silny ból, w tym wrażliwość na światło, uderzenia, a nawet ból twarzy. Dodatkowo pacjenci mogą mieć problemy z otwieraniem ust, przełykaniem, a nawet rozwijać zapalenie węzłów chłonnych szyjnych.
U pacjentów z zapaleniem okostnej zęba konieczne jest leczenie antybiotykami. Leczenie to może mieć postać leku doustnego lub zastrzyku. W niektórych przypadkach przepisy medycyny tradycyjnej mogą pomóc w przyspieszeniu powrotu do zdrowia. Można również płukać usta wywarami z ziół leczniczych. Leki przeciwzapalne pomogą zmniejszyć obrzęk, ból i dyskomfort. Jeśli objawy są ciężkie, być może trzeba będzie poddać się operacji.
Leczenie
Zapalenie okostnej zęba jest często związane z obecnością martwiczej miazgi. Chociaż większość przypadków tego zapalenia jest zlokalizowana, może ono rozszerzyć się na kość, jeśli istnieją nadrzędne zmiany przyzębia lub tkanek miękkich. Leczenie tego stanu polega na usunięciu zmienionych zapalnie tkanek i zastosowaniu środków przeciwbakteryjnych, które mogą być szkodliwe, jeśli infekcja się rozprzestrzeni.
W rzadkich przypadkach okołowierzchołkowa zmiana zapalna może doprowadzić do powstania ostrego ropnia. W takim przypadku związany z nim ząb może być bezobjawowy lub wrażliwy na perkusję, a jego konsekwencją może być głęboki, pulsujący ból. U pacjenta może również powstać obrzęk zapalny, czyli ropowica okołowierzchołkowa. Ząb poddany leczeniu z powodu zapalenia okołowierzchołkowego może mieć trudności z otwieraniem i przełykaniem.
Celem leczenia zapalenia okostnej zęba jest wyeliminowanie źródła infekcji, czy to korzenia, czy więzadła przyzębia. Głównym leczeniem powinna być terapia endodontyczna. Antybiotykoterapia nie jest systemowa i nie powinna być jedyną opcją leczenia tego schorzenia. Pacjenci z periostitis ossificans powinni być w pierwszej kolejności poddani leczeniu endodontycznemu.
Podczas leczenia pacjenci powinni być poddawani badaniom rentgenowskim w celu określenia rozległości choroby. Jeśli zapalenie okostnej jest przewlekłe, może wymagać zabiegu chirurgicznego w celu usunięcia chorego obszaru. Chirurg stomatologiczny wykona kanał korzeniowy, aby usunąć zmianę i naprawić uszkodzony ząb. Do odbudowy zęba może być również wymagana korona lub most. Jeśli te kroki nie przyniosą rezultatu, periodontolog może zalecić inną opcję leczenia.
Istnieje kilka przyczyn zapalenia okostnej zębów. Urazowe przemieszczenie zęba zatrzymanego lub złamanie otaczającej go kości może spowodować złamanie całego zęba. W niektórych przypadkach może być obecny krwiak, czyli czynne krwawienie wewnątrz zębodołu. Inną przyczyną tego stanu jest nieprawidłowość w dnie zatoki szczękowej zwana przetoką oroantralną. Przetoka w zatoce może również prowadzić do zapalenia okostnej zęba.
